Jeetje wat is het lastig om een bio samen te stellen. Dus eerst maar de feitelijkheden, dan starten we rustig op.
Mijn naam is Monique Pereij. Ik ben geboren op 7 september 1979 in Leidschendam. De meeste van mijn jonge jaren heb ik doorgebracht in Zoetermeer en ik ben als puber in Brabant beland. Daar heb ik de HAVO en de VWO doorlopen. Vervolgens heb ik mijn graad gehaald op de Radboud Universiteit van Nijmegen. Ik ben daar afgestudeerd als organisatiepsycholoog en in dat vak heb ik mij ruim tien jaar begeven. Totdat ik besloot om mijn baan op te zeggen – en toen startte ik Meerbewust.
Oké, tijd voor meer kwetsbaarheid.
Dus ga ik je wat persoonlijks vertellen. Het gaat over het moment dat ik ging geloven dat ik een waarde bezit en dat het goed is dat ik deze met anderen deel. Ook wel dé start van mijn Meerbewust avontuur:
Het was een ontmoeting met een oude schoolvriendin. Een lange periode hadden we elkaar niet gezien en daar stonden we dan op een terras in Nijmegen te blauwbekken (want het was bij verre van zomer en toen rookte ik nog). En het was alles waard. Plots gaf ze mij de duidelijkste voorzet die ik ooit in ontvangst heb mogen nemen. Ze zei: “Je spreekt nog net zo wijs als vroeger, maar het verschil is dat je nu in jezelf gelooft.” Die woorden sloegen bij mij naar binnen. Ze had gelijk. Ik voel mij goed over mijzelf, mijn inzichten en mijn intuïtie. Altijd heb ik mij figuurlijk de ‘vreemde eend’ gevoeld. Soms door mijn uiterlijk, soms door mijn gedachten, soms door mijn gevoelens. Op zoveel momenten begreep ik niet waarom mensen doen wat ze doen (alsof het allemaal ergens in steen geschreven stond en ik precies díé hiëroglief had gemist).
Zo vaak lukte het mij niet om dit na te doen. En keer op keer bevestigde de buitenwereld mijn ‘anders zijn’ – ‘mijn eigenzinnigheid’. Ik internaliseerde de reacties van anderen als oordelen (lees negatief). En toch, ja toch, speelde er in mij ook iets anders af. Want het was duidelijk dat ik mij meer en meer in positieve zin was gaan richten op ‘mijn eigenaardigheid’. Het voelde waardevol. En daar, blauwbekkend op het terras, realiseerde ik mij dat. Ik was daarmee ter plekke ook geactiveerd om mijn ware zelf meer met anderen te gaan delen. In welke vorm was mij toen nog niet duidelijk. Dat ontvouwde zich door geduld en door levenservaringen.
Mijn naam is Monique Pereij. Ik ben geboren op 7 september 1979 in Leidschendam. De meeste van mijn jonge jaren heb ik doorgebracht in Zoetermeer en ik ben als puber in Brabant beland. Daar heb ik de HAVO en de VWO doorlopen. Vervolgens heb ik mijn graad gehaald op de Radboud Universiteit van Nijmegen. Ik ben daar afgestudeerd als organisatiepsycholoog en in dat vak heb ik mij ruim tien jaar begeven. Totdat ik besloot om mijn baan op te zeggen – en toen startte ik Meerbewust.
Oké, tijd voor meer kwetsbaarheid.
Dus ga ik je wat persoonlijks vertellen. Het gaat over het moment dat ik ging geloven dat ik een waarde bezit en dat het goed is dat ik deze met anderen deel. Ook wel dé start van mijn Meerbewust avontuur:
Het was een ontmoeting met een oude schoolvriendin. Een lange periode hadden we elkaar niet gezien en daar stonden we dan op een terras in Nijmegen te blauwbekken (want het was bij verre van zomer en toen rookte ik nog). En het was alles waard. Plots gaf ze mij de duidelijkste voorzet die ik ooit in ontvangst heb mogen nemen. Ze zei: “Je spreekt nog net zo wijs als vroeger, maar het verschil is dat je nu in jezelf gelooft.” Die woorden sloegen bij mij naar binnen. Ze had gelijk. Ik voel mij goed over mijzelf, mijn inzichten en mijn intuïtie. Altijd heb ik mij figuurlijk de ‘vreemde eend’ gevoeld. Soms door mijn uiterlijk, soms door mijn gedachten, soms door mijn gevoelens. Vaak begreep ik niet waarom mensen doen wat ze doen. (Alsof het allemaal ergens in steen geschreven stond en ik precies díé hiëroglief had gemist.)
Op zoveel momenten lukte het mij niet om dit na te doen. En keer op keer bevestigde de buitenwereld mijn ‘anders zijn’ – ‘mijn eigenaardigheid’. Ik internaliseerde de reacties van anderen als oordelen (lees negatief). En toch, ja toch, speelde er in mij ook iets anders af. Want het was duidelijk dat ik mij meer en meer in positieve zin was gaan richten op ‘mijn eigenaardigheid’. Het voelde waardevol. En daar, blauwbekkend op het terras, realiseerde ik mij dat. Ik was daarmee ter plekke ook geactiveerd om meer van mijzelf met anderen te gaan delen. In welke vorm was mij toen nog niet duidelijk. Dat ontvouwde zich door geduld en door levenservaringen.
En ja, levenservaringen te over…
Wat ben ik vaak in mijn leven op mijn bek gegaan. Soms namen mijn angsten en onzekerheden de overhand. Soms liet ik mij verleiden door ego. Soms had ik ‘het verkeerde publiek’. En dan belandde ik op de brandstapel (figuurlijk dan) of voor het vuurpeloton (weer figuurlijk uiteraard) van andermans (en mijn eigen) pijnen. Resultaat: eindeloze verantwoordingen, verdedigingen van inzichten en heel veel tranen. (Shake it off van Taylor Swift was mijn lijflied, zullen we maar zeggen.)
Toch bleef ik op allerlei manieren mijzelf uiten en dingen in de wereld opzoeken om meer over mijzelf te ontdekken. En ja, dat leidde tot een roerig (met vlagen eenzaam) leven – “Soapwaardig!” als ik menig opmerkingen uit mijn directe omgeving mag citeren. En wie weet… misschien schrijf ik ooit een bestseller erover.
Door mijn eigenaardigheid ben ik gehoond of onderwerp van de achterklap geweest. Je kunt je voorstellen dat ik herhaaldelijk dacht ‘Ik kan beter niets meer zeggen of doen. Mijn leven klein maken. Gewoon alles in mezelf houden, dan is er geen gedoe en geen pijn.’
Tegenover die gedachte stonden mijn diepe gevoelens van compassie, verbondenheid, nieuwsgierigheid en mijn creëer- en pionierneigingen. Om een lang verhaal kort te maken mijn gevoel en neigingen overtroffen mijn ratio punt.
Van meer bewust naar Meerbewust
En zo waren er ook momenten van bemoediging en bevestiging, zoals de volgende prachtige voorzet uit mijn ‘bijna-bewuste’:
Ergens in de lente van 2018 had ik een intense droom. Ik schrok wakker met de woorden ‘meer bewust’ in mijn gedachten én met het idee om de woorden samen te voegen tot het neologisme ‘meerbewust’. Dus ja wat doe je dan? Googelen natuurlijk! Tot mijn verrassing kreeg ik de melding of ik de domeinnaam wilde vastleggen. Dan klik je natuurlijk automatisch even door. En toen bleek de domeinnaam toch bezet te zijn (domper), MAAR wel met de mededeling dat deze de volgende dag (omstreeks 0.01 uur ‘s nachts) weer vrij zou komen!
Ik belde naar de klantenservice van de webhostingpartij en kreeg vervolgens te horen: “Mevrouw, u kunt proberen de domeinnaam te bemachtigen, maar ik geef u weinig kans. Tegenwoordig zijn er bedrijven die met snelle software vrijkomende domeinnamen direct opkopen om ze later voor een veel hoger bedrag te kunnen verkopen.” Oké, ik begrijp het. Concept alla flitshandel. Voelt als ‘you against machine’; David en Goliath.
Dus hoe pak je dat aan? Hmmm… Exact. Je blijft natuurlijk wakker en begint omstreeks 23.59 uur continu te klikken op de button ‘koop domeinnaam’.